Paaseiland augustus 1990
		andere reizen
		reisfilms
		salsa – tango - Brugge

	Onerbarmelijk beukt het golvend schuim dat uit de Stille Oceaan opspat op de weerloze klippen van het eenzaamste eiland ter wereld.
	Tussen dit stipje op de landkaart en het dichtstbijzijnde bewoonde eiland liggen 2000 km.
	De eerste vreemdeling die er voet aan wal zette was de Hollandse ontdekkingsreiziger Roggeveen. het historisch feit voltrok zich in 1772, op Paaszondag, vanwaar de nog steeds geldende benaming: Paaseiland.
	Het eiland meet maximaal 12 op 14 km en de hoogste top ligt 511 meter boven de zeespiegel.
	Voor de aanleg van de landingsbaan in 1967 was het isolement quasi totaal. Slechts 1 x per jaar kwam een schip dat voor de bevoorrading zorgde.
	Velen trachtten destijds te ontsnappen aan de beklemmende eenzaamheid door met een bootje of kano de grote overtocht te wagen.
	Over de oorsprong van de bevolking tast men in het duister. Deze muur met massieve gladde stenen doet ons vermoeden dat de bewoners hun roots hebben in Peru.
	Om te bewijzen dat Peruanen of Inca’s ooit de overtocht waagden, voer Thor Heyerdal in 1947 met zijn vlot de Kontiki naar Paaseiland.
	De meeste geleerden zijn het er echter over eens dat de bewoners van Polynesische afkomst zijn en rond 500 na Christus op Paaseiland arriveerden.
	Hun schrift kon nog steeds niet worden ontcijferd en wordt van rechts naar links en vervolgens van links naar rechts ondersteboven gelezen.
	Een ander raadsel zijn de talloze beelden die ze achterlieten. Tellingen hebben uitgewezen dat er meer dan 600 beelden zijn.
	Tot voor kort lagen zo goed als alle beelden omver. Naar men aanneemt woedde enkele eeuwen geleden een geweldige burgeroorlog op het eiland, die het leven eiste van de meeste van de 20.000 toenmalige bewoners. Nagenoeg alle beelden werden omvergeworpen en ontelbare mensen werden opgegeten.
	Alle beelden zijn vervaardigd in de steengroeve van Ranu Raraku.
	De meeste meten 5 tot 6 m hoog, al bestaat er ook een dat 25 m hoog is.
	Blijft nog de vraag waarom men de beelden oprichtte. Waarschijnlijk werden ze gemaakt om de overleden stamhoofden waardig te herdenken.
	De beelden werden met eenvoudige stenen beitels uit de rots gehouwen en na afwerking voorzichtig van de helling gegleden.
	Onderzoekingen wezen uit dat er voor het maken van een beeld 30 mensen nodig waren die 1 jaar lang gedurende 8 uur per dag werkten.
	Van hier werden de beelden, die tot 80.000 kg konden wegen, naar hun definitieve bestemming getransporteerd over ettelijke kilometers.
	Waarschijnlijk gebeurde dat rechtopstaand op houten balken en wie weet hoe veel jaren het duurde voordat het beeld haar bestemming had bereikt.
	Vele beelden sneuvelden onderweg.
		De beelden werden vervolgens op een altaar geplaatst, zoals hier in Anakena, aan het enige zandstrand op het eiland.
	De figuren zijn betrekkelijk goed bewaard gebleven. Ze werden pas in 1978 ontdekt door de Noor Thor Heyerdal, die ze vanonder het fijne, witte zand haalde.
	Ze stonden alle met hun rug naar de zee …
	… en hadden ogen uit obsidiaan, maar die is verdwenen.
	Vele beelden droegen een soort tulband, een pukao genoemd, die uit rode lavasteen bestond …
	… dat in de steengroeve van Puna Pau werd vervaardigd. Een tulband woog ongeveer zo zwaar als 2 volwassen olifanten.
	We logeerden vlakbij Hanga Roa, de enige bewoonde plaats op het eiland, dat in totaal zo’n 2000 inwoners telt.
	Hier bevindt zich de enige geplaveide straat op het eiland.
	Hotels zijn zeer schaars op Paaseiland. De meeste van de 4000 toeristen die het eiland jaarlijks bezoeken, slapen dan ook in pensions bij de bevolking zelf.
	Het eiland is bezaaid met vulkanisch gesteente en met kraters, gevuld met zoetwatermeren.
	De indrukwekkendste krater is de Rano Kao, die een doorsnede heeft van 1,6 km.
	Gevaarlijk dicht bij de rand van de 400 meter hoge klippen…
	… bevindt zich een opmerkelijke verzameling rotstekeningen, waarbij de meeste het stamhoofd voorstellen in de vorm van een vogelman.
	Elk jaar vond in de lente het vogelmanritueel plaats.
	Een stoere gebeurtenis...
	Het ritueel bestond erin als eerst een ei van de visdiefvogel te gaan halen op het eilandje Motu Nui.
	De deelnemers moesten al zwemmend het eilandtje trachten te bereiken, wat lang niet altijd met succes gebeurde, gezien de gevaarlijke stromingen en de talrijke hongerige haaien.
	Boven op de klippen ligt het dorp Orongo, dat bewoond was tot in de 19^de eeuw. De mensen woonden er in vreemde stenen constructies, met dikke muren en gedeeltelijk bedekt met aarde en gras.
	De meeste beelden staan opgesteld langs de kust.
	Een uitzondering hierop zijn de 7 moai die in 1961 terug werden rechtopgezet.
	De westkust verheft zich tientallen meters boven de wild spelende zee.
	Op de wegen is het ploeteren …
	… en hoppen van bult tot bult.
	Ooit graasden op het eiland meer dan 50.000 schapen. Ze zijn verdwenen en vervangen door koeien.
	In grotere getale aanwezig zijn de paarden, die samen met de jeep het enige vervoermiddel zijn op het eiland.
	Het grootste platvorm ligt in het oosten van het eiland: meer dan 20 beelden liggen er gesneuveld op de grond.
	De Rano Raraku, het reusachtige beeldhouwersatelier waar tot nog toe zo’n 400 beelden werden teruggevonden.
	Zwijgend en wie weet ook spottend blikken de beelden in de verte.
	Ze zijn de enige herinneringen aan een volk waarvan we zo goed als niets weten, aan een paradijs dat tot de laatste struik werd kaalgeschoren en in het niet verging.
	Misschien dat de raadselachtige beelden ons doen inzien dat ook onze wereld in gevaar is, want zoals het ooit met Paaseiland afliep, zo zou het ook wel eens onze eigen wereld kunnen vergaan.
	Maar we laten het niet zo ver komen hé! Lang leve de lach, het optimisme!

Reisfilms

Terug naar hoofdpagina