Venetië

 

 

 

reis

 

10-11 november 2008

 

 

 

 

 

 

 

Venetië bestaat uit 117 of 118 kleine eilandjes.

 

 

 

 

 

 

 

De eilandjes zijn met elkaar verbonden door 409 bruggen. Veel? Wel ja, maar toch is Venetië geen recordhouder. Want Sint-Petersburg heeft er nog meer: 539 in totaal. En Amsterdam telt er 1612.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De eilanden hebben geen stevige ondergrond. Vandaar dat de huizen, net als de bruggen op palen zijn gezet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er is onvoorstelbaar veel hout daarvoor gebruikt. De Campanile, de klokketoren op het San Marcoplein, schijnt op 100.000 boomstammen te staan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Om alle huizen en straten te plaatsen, zijn er meer  dan 200 miljoen eiken, larch en elm trees gebruikt. Door het massale gewicht van de stad is de zanderige grond sinds 1900 meer dan 23 cm gezakt.

 

 

 

 

 

 

 

 

Geloof je me niet? ’t Staat nochtans allemaal in de krant. Nee, niet de fabeltjeskrant!

 

 

 

 

 

 

 

 

Het Canal Grande is de langste waterloop. Ze is 3,8 km lang en varieert in de breedte tussen 30 en 70 meter.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Over het Canal Grande zijn 3 bruggen gebouwd. De eerste die je als bezoeker tegenkomt, is die aan het treinstation.

 

 

 

 

 

 

 

 

De Rialtobrug is de oudste. Ze dateert uit 1588 en was tot in de 19de eeuw de enige stenen brug over het kanaal. Ze overspant 48 meter.

 

 

 

 

 

Voor de brug werd gebouwd, was er een houten brug. Ruim 300 jaar, van 1250 tot 1524 doorstond de brug de tand des tijds zonder al te grote kleerscheuren (1 brandje niet te na gesproken). Maar in 1524 ging het mis. Toen bezweek de brug onder het gewicht van de grote menigte. Er gingen jaren over, vooraleer men het eens werd over de nieuwe brug in steen.

 

 

 

 

 

 

 

Op de brug bevinden zich 2 galerijen met kleine winkeltjes. Een slimme vondst van de Zwitserse architect met de toepasselijke naam Antonio da Ponte.

 

 

 

 

 

 

 

 

Langs het kanaal zie je hoe welvarend Venetië was. Het gonst er van de paleizen. We hebben ze niet geteld, maar naar ’t schijnt staan er langs het Canal Grande bijna 200 paleizen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tussen de eilandjes in stromen 150 kanalen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Kanaal 1.

 

 

 

 

 

 

 

Kanaal 2.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kanaal 3.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kanaal 4.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zonder de kerken op de eilanden Murano, Burano, San Giorgio, Lido… mee te tellen, bezit Venetië 93 kerken. We zien er hier 2 die elkaar verliefd aankijken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Amore, amore, amo-o-re.

 

 

 

 

 

 

 

 

Waarin Venetië vermoedelijk wel recordhouder is, is in het aantal voetgangersstraatjes. Zo zijn er wel 3000!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En ja, we zitten in Italië.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het land van de betogingen ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er bestaat zelfs een website over waar en wanneer er betogingen zijn: http://www.commissionegaranziasciopero.it/

En weet je wat? Ze staan er niet allemaal op.

 

 

 

 

 

 

 

 

Het land van de capuccino …

 

 

 

 

 

 

Het land van de pizza’s …

 

Een uitmuntend assortiment vonden we in een budgetvriendelijk restaurant langs de Fondamenta Zattere.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Legio zijn ook de pleintjes, steeds zonder auto’s! De auto meenemen naar Venetië kan, maar je moet die dan wel achterlaten in een grote parking aan de rand van de stad.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dove stai, mi principessa?

 

 

 

 

 

 

 

 

Laggiú?

 

 

 

 

 

 

 

 

Ma allora, dove?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ah, eccola! Daar ben je!

 

 

 

 

 

 

 

Op 11 november vieren ze in Venetië het feest van Sint-Maarten. Kinderen trekken dan met luid gekletter naar snoepwinkels met de bedoeling om snoep te vragen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Komen we tot de specialiteiten van Venetië.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Venetiaans glas, vele jaren lang gemaakt volgens een goed bewaard geheim. Om te verhinderen dat het geheim zou uitlekken, werden de glasblazers verplicht om op Murano te blijven. Wie wegvluchtte, werd bedreigd met de doodstraf.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Met 18 miljoen zijn ze, de toeristen die jaarlijks Venetië bezoeken. En hun aantal is nog stijgende.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het aantal inwoners daarentegen zakt. Nu nog 70.000. Vele durven niet meer te blijven, omdat ze vrezen dat de hele stad op termijn toch kopje onder zal gaan. 

 

 

 

 

 

 

 

 

In 1 eeuw tijd is, zijn de eilanden 23 cm gezakt. Door allerlei redenen, maar ook door het wegschuiven van de aardplaat waarop Venetië gebouwd is onder een andere aardplaat.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De begraafplaats Fondamento Nuovo op eiland San Michele.

 

 

 

 

 

 

 

 

San Marco by night.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vreemd dat cruiseschepen zo dicht kunnen varen. Foto genomen vanop San Marco.

 

 

 

 

 

 

 

 

San Marco by day.

 

 

 

 

 

 

 

Het Dogenpaleis (rechts), waar de leider van de Republiek Venetië woonde, en de basiliek (links) die                                          schittert van de mozaïeken. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In totaal beslaan ze 4240 m². 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De paarden maken deel uit van een vierspan en zijn replica’s van een paardengroep uit de 2de eeuw. Ze zijn daardoor een unicum, omdat er nergens anders triomfkarpaarden uit de oudheid bewaard zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

Beelden uit de oude doos: San Marco met ontelbaar veel duiven.

 

 

 

 

 

 

 

 

Want ja, vandaag de dag is hun aantal enorm gedaald. In mei 2007 besliste het stadsbestuur immers om het voeden aan duiven te verbieden.

 

 

 

 

 

 

 

 

Wie durft toch een kruimeltje aan te bieden, riskeert een boete van 500 euro!

 

 

 

 

 

 

 

 

Op die manier wil de overheid de duivepoep beperken. Door het zuurgehalte ervan richt de poep te veel schade aan de prachtige paleizen aan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ons verblijf in Venetië was kort. Venetië was niet ons hoofddoel (hoofddoel was Katriens tante te gaan bezoeken in Pera di Fasso, in de Dolomieten). Het mag dan ook niet verwonderen dat er op de 2 dagen dat we er waren geen salsafuiven waren. Dan maar dansen in de straten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nog een laatste pizza in het restaurant langs de Fondamenta Zattere in de wijk Dorsoduro, …

 

 

 

 

 

 

 

… vlakbij een universiteitsgebouw met een indrukwekkende voorgevel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

en met uitzicht op Giudecca, een eiland met een lengte van ongeveer 2 km.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

’t Heeft lang geduurd, maar tot slot nog het thema gondels.

 

 

 

 

 

 

 

Een tochtje met een gondel is een luxeaffaire. Het kost 100 euro voor een half uur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Is ’t jullie ook opgevallen? Alle gondels zijn zwart.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dat komt door de pest die in 1562 de stad trof. De dode lichamen werden toen per gondel vervoerd. Bij wijze van eerbetoon werden de destijds kleurrijke gondels in het zwart geschilderd, wat zelfs bij wet zou zijn verplicht.

 

 

 

 

 

 

Een ander verhaal dat de ronde doet is dat het komt door een decreet dat de doge in 1652 instelde om de sociale gelijkheid te beklemtonen. In de loop der tijden waren families hun privé-gondel meer en meer gaan versieren. Door te verplichten dat iedere gondel zwart zou zijn, wou de doge de schijn van sociale gelijkheid wekken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nog zo’n mooi plekje, met ....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

... ruimte zat voor een salsa l.a. style nummertje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een werknemer van de gemeente bood spontaan aan om ook te mogen dansen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Reis Dolomieten

 

Hoofdpagina

 

Tango

 

Reisfilms

 

Fotoreportages reizen

 

Brugge