Egypte: dag 6b Naar de markt in Aswan

vrijdag 15 februari 2013

	Om 13.30 uur zijn we terug aan de boot. We gaan onze bagage wegzetten en trekken dan meteen aan tafel voor het saladebuffet, lasagna, witte rijst, oosterse groenten, moesaka, patatjes, kip op zijn Perzisch, roastbeef en dessertjes.
Ons dagelijks zot moment.
	Direct na het eten trekken we naar de markt. Het bezoek aan de markt stond als activiteit gepland met vertrek om 15.00 uur. Wij gaan echter vroeger. Tember gaan niet mee. We krijgen de raad om geen fototoestel of gsm mee te nemen. Er worden nogal wat mensen bestolen. Vorige week werd een toerist die met de groep van Corendon reisde bestolen van haar gsm. En een andere toerist zag zijn fototoestel afgepakt, nadat de pickpocketer het lint van zijn camera had doorgesneden. Wij zijn enorm op onze hoede en ik besluit om mijn videocamera niet mee te nemen, maar alleen mijn fototoestel met 1 lens erop. Het idee speelt door mijn hoofd dat als de markt de moeite is, ik nog kan teruggaan met de videocamera in de plaats. De markt is niet ver van de kade, op nog geen 5 minuten wandelen. Ze blijkt te liggen in een straat die parallel loopt met de Nijl, op 4 straten afstand.
Ik ben wat ontgoocheld over de markt. De straat ziet er te modern uit en te veel toegespitst op toeristen. Het merendeel van de shops zijn winkels waar specerijen worden verkocht. Ook het aantal winkeltjes met toeristische prullen is groot. De hele tijd worden we aangesproken door Egyptenaren met de vraag van welk land we zijn en welke taal we spreken. Er zijn er heel wat die onze nationaliteit meteen goed raden, maar veel zin om die de hele tijd te onthullen hebben we niet. Want op die manier geven we de gewiekste handelaars de kans om hun koopwaar aan te prijzen en ons binnen te lokken. Nogal wat verkopers proberen ons te lokken door te zeggen dat ze ons zullen geld geven als we alleen maar een kijkje willen nemen in hun winkel.
Maite wil graag sandalen kopen. We durven het aan er een blik op te werpen en 't is meteen prijs. Gewoon zomaar op je gemak winkelen, is hier uit den boze. Wanneer we vragen hoeveel de sandalen kosten, wil de verkoper de prijs niet zeggen. Eerst de sandalen aantrekken en kijken of ze passen, daarna kan er onderhandeld worden. Zo gaat dat hier. Maite trekt een paar sandalen in kameelleder aan die ze mooi vindt. Met de vraagprijs gaat het bergaf, maar niet laag genoeg naar onze mening. Van 20 euro gaat het naar 8 euro, maar wij willen maar 5 euro geven. We komen niet tot een vergelijk en trekken verder.
	Bij een winkel met T-shirts wil ik toch wel eens zien of er geen bij zijn waar niet het woord Egypt op staat. Ik zie er enkele met dromedarissen op, maar die blijken alleen maar te bestaan in kindermaten. De man verkoopt ook specerijen en vraagt ons om binnen te komen, heel duidelijk aangevend dat we ons niet moeten verplicht voelen om iets te kopen. Hij laat ons ruiken aan kruiden. We houden het voor bekeken, maar de verkoper heeft ondertussen zichzelf al helemaal voorgesteld en willen niet grof zijn om zomaar weg te lopen. Maar uiteindelijk zeggen we dan toch dat we weggaan. Hij zegt oke, maar wil wel graag nog even op de foto met Maite. Ik stem toe en moet tegen mijn zin toezien hoe de man zijn hoofd dicht tegen dat van Maite houdt. Een andere man neemt met zijn gsm een foto en wil dan dat Maite haar bril uitdoet om er nog één te nemen. Ik vind dat niet oke en we stappen gedecideerd weg. Wat verder zien we weer een winkel met sandalen. Maite vindt niet haar smaak erin, maar de verkoper weet ons te paaien met een kraal die hij ons geeft. Het is een geluksbrenger, zo zegt hij. Hij geeft aan dat zijn winkel wat meer innewaarts ligt in een winkelgalerij met nog meer winkels. De man zegt dat hij leraar Engels is. We turen er naar de sandalen, op zoek naar een model naar onze smaak. Maite ziet er een paar hangen en zegt dat haar maat 38 is. Meteen zeggen ze dat dat oke is. En inderdaad, de sandalen passen. Ze ziet er ook nog andere, en weer hetzelfde verhalen, maar nu passen ze niet. De verkoper zegt echter dat ze wel passen. Maite probeert nog eens het andere paar en de man zegt dat ze uit kameelleder gemaakt zijn. Om dat te bewijzen, steekt hij een aansteker aan en beweegt er enkele seconden over. We beginnen met de onderhandelingen over de prijs. De man vraagt 20 euro, wij geven aan 5 euro te willen geven. Uiteindelijk komen we op 8 euro uit. Het is oke. Aan de overzijde van het steegje, is nog een winkeltje, vol met beeldjes en van alles voor toeristen. De verkoper vraagt om er ook eens te kijken. We stellen hem niet teleur, maar zien er niets dat ons bevalt en wandelen weer weg.
Een 100-tal meter verder is er weer een winkeltje met sandalen. Een man die er nogal welstellend uitziet met een bakkebaardje komt meteen toegesneld. Hij blijkt perfect Frans te spreken, maar we geven aan liever Engels te horen. Geen probleem voor hem! De maat is weer van geen tel. Gewoon proberen of ze passen. Zonder dat we het beseffen ziet hij zijn kans om te kijken in de plastic zak waarin de sandalen van Maite zitten die ze zonet kocht. Hij zegt dat ze niets waard zijn, maar dat die van hem wel in echt kameelleder zijn. We laten ons niet doen. Hij vraagt er 25 euro voor. We verklaren hem gek. We zeggen dat we maar 5 euro willen geven. Hij zakt zijn prijs en uiteindelijk stemt hij in met 80 Egyptische pond, omgerekend in euro, zo'n 9 euro. We grabbelen naar geld en zien dat we maar 7,5 euro hebben en tonen het hem. Tot onze verbazing is het oke. We krijgen er zelfs nog een sjaal gratis bij! Als afscheid wil de man weer op de foto met Maite. Doordat de man zo veel van zijn prijs deed en ons er nog een sjaal bijgaf, kan ik wel niet anders dan instemmen. 'k Vraag me af hoeveel foto's ze wel staan hebben op hun gsm. Een massa, me dunkt. Maar als je dan weet dat vele mannen hier nooit aan een vrouw zullen kunnen geraken, dan is dit toch wel een beetje te begrijpen. Het is hier namelijk de gewoonte voor een man om te trouwen met 4 vrouwen. Hij moet die dan wel kunnen onderhouden, want over het algemeen gaat alleen de man werken, de vrouw blijft thuis om te zorgen voor de kinderen en het eten. Wanneer iemand met een vrouw wil trouwen, moet hij voor de vrouw een huis hebben. De vrouw moet alleen zorgen voor de inrichting. Zij mag dan wel gesluierd moeten rondlopen, toch is ze wel de baas in huis.
	Wat verderop loopt een jongen met ons mee. We geven aan liever alleen te lopen, maar hij geeft niet af. Een kwartier loopt hij met ons mee, maar we zeggen dat we geen geld hebben. Hij vindt dat niet erg, maar wil wel dat we de winkel van zijn familie bezoeken. Die ligt echter de verkeerde kant op, en we zeggen dat we niet mee kunnen, omdat we anders riskeren om de boot te missen. Twee andere mensen zeggen dat we moeten opletten met zo'n jongens, dat ze ons geld willen aftroggelen.
Een van hen zegt ons dat hij ons kan binnenleiden in de moskee. We weten niet goed wat gedaan, maar gaan uiteindelijk niet op zijn voorstel in. We willen niet het risico lopen de boot te moeten missen.
	Op de weg langs de Nijl worden we aangesproken door koetsiers, taxichauffeurs en een man die met een feloek vaart, maar het helpt allemaal niets. We hebben geen tijd voor toertjes. Aan de man van de feloek vraag ik of ik een foto mag nemen van hem. Ik zeg hem dat ik geen geld heb voor een fooi, maar het mag toch. Leuk dat ook dit kan!

vervolg

overzicht reportages Egypte

homepage

o