Madagaskar: dag 10e: De bishop's hat
zondag 27 oktober 2013
	We trekken verder zuidwaarts, geschaduwd door steeds hoger wordende bergpieken.
Het landschap behoudt nog een tijdje zijn groene uitstralingskracht.
	Maar niet voor heel lang meer, want achter de pieken van het Andringitramassief gaat een heel andere wereld schuil: die van het droge, dorre zuiden.
Dus eerst nog wat genieten van het groen.
18 km ten zuiden van Ambalavao verheft zich een rots met een toch wel heel aparte vorm (tenzij je die van Ayers Rock niet apart vindt!), die lijkt op de hoed van kardinaal en daarom ook wel de kardinaalshoed wordt genoemd. Het is de rots Infandana, 1126 m hoog.
	Het volk dat in deze streek woont, de Betsileo, beschouwen de rots als heilig omwille van een tragische gebeurtenis die hier in 1811 plaatsvond.
Een grote groep Betsileo stortten zich toen van de rots om niet in handen te vallen van de Merina en hun vechtlustige koning Radama I. Na een helse belegering met o.a. kanonnen werden de Betsileo en hun leider Andriamponolona tot overgave gedwongen. De belegering duurde bijna 2 maanden. Velen kwamen om van de honger.
	De weinig overgebleven vrouwen en kinderen werden meegenomen naar Antananarivo om er slaaf verkocht te worden. Van de mannen schoot bijna niemand nog over. Ze verkozen om van de rots te springen en zo collectieve zelfmoord te plegen
De site en de rots werd Infandana genoemd, wat “plaats van weerstand” betekent.
	We doen onze intrede in het land van de Bara, een volk van veehouders. Elke clan heeft zijn eigen dorp. De mensen leven er van zeboes, manniok, suikerriet, maïs en rijst, en leven in bijna volkomen autarchie (zelfvoorziening).
Rijkdom wordt onder de Bara gemeten aan het aantal zeboe's dat je hebt. Ouders en grootouders geven aan hun kinderen geen geschenken in de vorm van geld, maar in de vorm van zeboe's. Ook bij een huwelijk worden zeboe's geschonken als bruidsschat. Oudere mensen geven zeboe's aan hun kinderen in ruil voor hulp, onderdak en eten tot ze overlijden. Armere Bara proberen aan zeboe's te geraken door diefstal.
	Een heel eigenaardig gebruik is het sociaal aanvaard stelen van zeboe's. Om zich te bewijzen, moet elke jonge Bara op zekere leeftijd enkele zeboe's stelen. Vaak werken spannen meerdere jongeren dan samen om een kudde te stelen. Men noemt zo'n jongeren dahalos.
	Niet alleen deze vogel heeft uiterst goeie ogen.
Ook onze chauffeur, Colonel, blijkt met een stel arendsogen gezegend te zijn, want kijk eens, wat hij in de berm opmerkte.
Net zoals steeds is een stop van blanken een gelegenheid om met verenigde krachten uit het niet tevoorschijn te komen.
	Et voilà, we hebben het Andringitamassief achter ons gelaten en komen nu daadwerkelijk in het droge land van de Bara.
Dit is dus het land van die roekeloze jongeren die zeboe's stelen met de bedoeling opgepakt te worden om zich "man" te mogen noemen.
	Op 150 km van Ambalavao ligt Ihosy, die zowat de enige stad van betekenis is in het land van de Bara.
Vanaf 1848 maakten de Merina zich meester van de stad die ietsje ten oosten van de hedendaagse stad lag en Itompomanananirariny heette, wat "God is rechtvaardig" betekende.
	Gemotoriseerde tuc-tucs, toch wel wat ongewoon in Madagaskar.
Toen de Franse kolonisatoren arriveerden, bouwden ze een nieuwe stad, het huidige Ihosy, wat "koord" betekent en verwijst naar de loop van de rivier, die eruitziet als een op de grond gegooid stuk touw.
Voor de dorstigen, is er voor elk wat wils.
	In het stadje van 18.000 inwoners bezoeken we 2 herdenkingsmonumenten. Dit hier is een eerbetoon aan de soldaten die sneuvelden tijdens de Eerste Wereldoorlog.
Een ander monument verwijst naar 29 maart 1947. De Madagassiërs kwamen toen voor het eerst in opstand tegen de Fransen. Ze namen het niet langer uitgebuit te worden. Een paar honderd van hen namen de wapens op (met zeisen en hakmessen) om de onafhankelijkheid op te eisen. Ze vielen enkele dorpen aan en enkele plantages, en vermoordden Fransen en lokale bewoners die sympathiseerden met de Fransen. Op dat moment telde het land 4 miljoen inwoners, waaronder 35.000 Fransen. De Fransen sloegen hard terug. Ze pochten ermee 89.000 opstandige Madagassiërs te hebben gedood, maar dit blijkt overdreven te zijn. Waarschijnlijk lag het dodenaantal ergens tussen 30.000 en 40.000 en werden er "maar" 10.000 mensen gedood; de rest zou gestorven zijn aan hongersnood of ziekte. Ook de koloniale strijdkrachten leden verliezen, waarschijnlijk zo'n 2400 man, wat toch nog redelijk veel is, als je ermee rekening houdt dat de opstandelingen in totaal maar 250 geweren hadden.
	13 jaar later moesten de Fransen Madagaskar prijsgeven. Het Frans brood bleef, net zoals het spelen van petanque.
	We bevinden ons vlakbij het imposante plateau van Horombe.

vervolg

overzicht reportages Madagaskar

homepage

 Andringita

de 650 à 2 658 m

Climat :

Tempéré à froid ; sub-humide et de montagne. La pluviométrie annuelle est de l’ordre de 1500 - 2000 mm par an, les versants orientaux étant plus arrosés que les versants occidentaux. La saison sèche dure au moins 3-4 mois à partir d’avril-mai. Antanifotsy, situé à 1430 mètres d’altitude est relié à Ambalavao par une bonne piste, ce village constitue le terminal de la route et est proche du Parc National. Les hauteurs du massif de l’Andringitra montrent le climat le plus rigoureux de Madagascar avec des gelées aux altitudes supérieures ainsi que de la neige qui peut se maintenir pendant plusieurs jours au-dessus de 2500 mètres d’altitude.

Statut : Parc National

Surface : 31 160 ha 

Population :

Betsileo au nord du Boby, 

Bara au sud du Boby

Végétation :
forêts sempervirentes sub-humides, fourrés de montagnes ainsi que zones herbeuses. Les forêts changent avec l’altitude, les arbres deviennent plus petits, plus branchus, montrent plus de plantes épiphytes, de fougères et de lichens. La canopée n’a guère plus de 10 mètres de haut à 2000 mètres d’altitude. Les orchidées sont nombreuses et rencontrées à toutes les altitudes ainsi que dans les zones herbeuses sur les plateaux où plusieurs espèces d’aloés sont également rencontrées. Les communautés végétales sont différentes sur les versants occidentaux plus secs et certains endroits sont dominés par les tapias.

Ilakaka

Ilakaka autrefois petit village paisible et isolé est devenu en quelques mois une véritable “ville far west” comptant jusqu’à près de 100 000 personnes,  avec la découverte en 1998 dans cette zone d’un des plus gros gisements de saphir au monde.

http://www.madagascar-guide.com/article/guide/decouverte/le-sud/de-fianarantsoa-a-tulear/ranohira_374.html

http://www.madagascar-island.com/les-hautes-terres/fianarantsoa-sud-betsileo.html